domingo, 3 de octubre de 2010

Canciones que hay que oír (octubre 2010)


Vamos con las cancionzuelas de este mes, que ya estamos a día tres y se va a hacer tarde. La primera de hoy es relativamente reciente, tiene sólo cinco años, pero creo que va a pasar la prueba del tiempo de una manera envidiable, porque es buenísima. Apareció en el séptimo álbum de estudio de los suizos Gotthard, Lipservice, y para mí ya es un clásico del hard rock que será recordado, como dice el título, "anytime, anywhere". Por cierto, me acabo de enterar de que existe una versión en castellano, la añado también.

La otra es un poco más extrema. El "Mourning palace" de Dimmu Borgir, o más bien el disco en el que se halla, Enthrone darkness triumphant, supuso un punto de inflexión para el grupo, que empezó a apartarse ligeramente del black crudo para acercarse más a lo sinfónico, en un momento que también fue un punto de inflexión para el black noruego en general, pues muchos de los grupos más importantes empezaron a derivar hacia otras cosas: Enslaved se hacía progre, Borknagar también, Emperor se convertía en algo hipersinfónico e hipercaótico, Satyricon se metió en terrenos electrónicos, Burzum... bueno, ese hizo lo que pudo desde su celda, Ulver se volvía ambiental raro, y en Inglaterra, los de Cradle Of Filth se hacían góticos. Aunque ahora Dimmu Borgir, así como muchos fans, también tiene muchos detractores que rechazan todo lo que hicieron a partir de ahí, creo que el Enthrone es el único que suele gustar a los de un bando y a los del otro. Y el "Mourning palace" es impresionante, je trouve.

4 comentarios:

  1. Bueno, a Satyricon inda lles quedaban uns anos para meterse en rollos raros. Xusto o ano antes do Enthrone Darkness eles sacaban un dos mellores discos de black metal da historia (para un servidor), Nemesis Divina. E Cradle tamén, non creo que ninguén chamara ó Dusk and Her Embrace un álbum de Góthic Metal. Os anos 95-97 ou 98 ainda foron moi bos en canto a lanzamentos de Metal extremo. Penso que foi a finales de século cando a moitos grupos se lles foi a olla un pouco... alguns black facendo rollos máis experimentales e outros máis melódicos, outros míticos doom coma Tiamat, Paradise Lost ou Moonspell intentando captar outras audiencias, apareceran un montón de grupos facendo gothic metal, parecía tamén que xa ninguén facía o típico heavy metal (ainda que por algún lado empezaban a aparecer Hammerfalls e Power medievales)... Uns anos un pouco raros.. acórdome de ter unha sensación moi rara cando oíra por primeira vez o One Second de Paradise Lost e lles lera unha entrevista decindo que non lles gustaba nada do que fixeran ata esa..

    ResponderEliminar
  2. Debo confesar que me hizo falta la Metallum para asegurarme de algunas cosas. Satyricon en 1997 sacó el Megiddo, oí un par de canciones y son electrónicas chundachunda, pero creo que después volvieron al black un tiempo más. Puede que tengas razón en cuanto a Cradle, Emperor también sacó el Anthems en 1997... Vale, igual me pasé al situar ese susodicho "punto de inflexión" en el 97, pero bueno, creo que ese fue el inicio de la época de cambios, entre 1997 y 2000, más o menos.

    También estoy de acuerdo en lo de que fueron años raros, hubo poco heavy y cosas clásicas, pero al mismo tiempo, en esa época salió el mejor power chillón y mucho gótico también, empezaron los sinfónicos... los 90 tienen su puntito, yes.

    ResponderEliminar
  3. Sí, en ese período muchos grupos empezaron a hacer cosas raras XD
    Anda! yo pensaba que esa cosa rara que llamaron Megiddo saliera más tarde aún! Después del Nemesis Divina me desconecté bastante de Satyricon al oír por ahí algo sobre su "nuevo sonido"

    ResponderEliminar

Por favor, ponte algún nombre o nick, pero no dejes comentarios anónimos... gracias :)